Nie wiedziałam czy mogę przenieść odpowiedzi miłych znajomych na teksty Innusi, więc dałam tylko swoje posty. Nie wiem czy dobrze. Jeśli dobrze to chętnie pomogę poprzenosić i posty innych.

Cudne zdjęcia. Piesek najszczęśliwszy.

Te zdjęcia z dzieckiem mnie wzruszyły. Wywołały też falę wspomnień. Jak to kiedyś moje dzieci, a potem wnuki itd.

Minął najgorszy czas dla zwierząt. Witanie przyszłych radosnych dni przez ludzi jakoś przeżyliśmy. Niestety  spóźniony entuzjasta wybuchów, długo po sylwestrowym szaleństwie, pewnego wieczoru , gdy byliśmy na spacerze urządził sobie poligon. Wielbiciel hałasu  obwieszczał światu swą nienawiść do ciszy. On tu rządzi, jego słychać na kilometr. Bohater spod znaku petardy wygrywał swoją obrzydliwą wojenkę nie bardzo wiadomo z kim, ale czuł się jak zdobywca. Raz po raz walił hukowymi wynalazkami, grzmiało, dymiło, aż nam w uszach dzwoniło. Uciekaliśmy  do domu, tam bezpiecznie, tam nie krzywdzą psów. Na drugi dzień Miodek niespokojny, zziajany jakiś, oczy szkliste, po dworze chodzi dziwnie i nie robi tego co trzeba. To do lekarza. Jak biedaczek zerwał się do panicznego biegu to naruszył sobie coś w chorym przecież kręgosłupie. Dostał leki, ale niestety poprawa niewielka. Mieliśmy noce pełne światła, rozmów telefonicznych, wychodzeń na dwór, wyciągania zimnych rzeczy z zamrażarki, aby zmniejszyć dolegliwość kręgosłupa i smutku pańciostwa. Ja to taka wrażliwa jestem, że w drugim pokoju spałam. Nie mogłam patrzeć jak kolega cierpi. Zaglądałam w momentach ważnych tzn. gdy po zastrzyku lub wzięciu proszeczka była nagroda. Miodek smakołyki zjadał, my też, więc wiedziałam, że nie może być źle.   Zresztą tylko kotykoty urzędowały z pańcią i Miodkiem. Mamrotek zaprzestał gry na żaluzjach, Dusia kładła się obok chorego psa i wiecie, że on był jej wdzięczny za te kompresiki. Po którymś tam zastrzyku Profesorek zaczął być w domu, a nie na jakiejś wyspie stworzonej przez ból. Każde jego bystrzejsze spojrzenie było skrzętnie notowane  i relacjonowane doktorowi. A ten kiwał mądrze głową i stwierdzał, że żeby to nie był collie to miałby do dyspozycji więcej leków, a tak rasa nas trzyma w ryzach. Cieszmy się każdym dniem z pupilem. Halinka wylała morze łez, wkurzyła się na złośliwy los i jak nastąpiło pogorszenie to uzgodniła z lekarzem, że trudno, ale ona zaserwuje Miodkowi coś co nie jest na kręgosłup tylko na co innego. Nie zniesie dłużej widoku nieprzytomnego z powodu cierpienia psa.  Nie śpi, nie je , nie pije tylko cierpi. Wóz albo przewóz - stwierdziła do męża. I tak zrobiła. Sercem myślała o chorobie psa. Po pierwsze  może problem siedzi w głowie psa. Tak boi się potwornego bólu, że gdy tylko mimo środków przeciwbólowych coś go łupnie w krzyżu to wpada w panikę. Musimy mu ten lęk wybić z głowy , wykazać, że strach ma wielkie oczy. Doktor i pańcio tylko przytakiwali. Stan  ciężki to  każdy pomysł dobry. Zaserwowano, więc  Miodkowi lek uspokajający. A jak ma takie opuszczone rusztowanie to pewnie dyskomfort odczuwają  jego narządy. - perorowała zachęcona brakiem sprzeciwu co do leczenia psa pańcia. Już wcześniej wprowadziła dietę na sikanie i tu było dobrze. No to pigułeczki na lepsze trawienie, na poprawę jelit i wątroby. Po paru godzinach był efekt. Po raz pierwszy od wielu dni Miodek spał jak suseł. I tak jest do dzisiaj.  A kumpel jeszcze z nami dziwnym truchcikiem biega, ba nawet jak się kłóciliśmy o piłeczkę to on nam ją zabrał. Nam zdrowym. Ja to się tak przestraszyłam chorowania, że zaczęłam dbać o kondycję. Pierwsza pędzę za aportem, jeszcze trochę i będę lepsza od Naszki, która niestety bystrzejsza jest w tej dziedzinie. Ale ja miałam przerwę w aktywności fizycznej z powodu żywiołowej niechęci do ruchu. Zdarza się.
Mamy żal do ludzkiej bezmyślności, do braku wyobraźni i skrajnego egoizmu. Już trudno zniesiemy jakoś jednonocne strzelania, ale żeby urządzać hukowe atrakcje w każdy dzień, kiedy tylko przyjdzie ochota, to ja Inna składam oficjalny protest. Gdyby nie ta gwałtowna ucieczka, bieg bez tchu Profesorek byłby zdrowy.

Helenko to są zdjęcia najszczęśliwszych psów.

Znów trzeba zapłakać. Piesku miałeś najwspanialszą opiekunkę i wiem, że zrobiła dla ciebie wszystko co można. Była z tobą do końca.

U nas już święta. Psy w zachwycie, koty myszki pochowały na gorsze czasy. Miodeczek tak się uaktywnił szukając smakołyków, że biega po domu jak szczeniaczek. Reszta jak cień za Profesorkiem. Może znajdzie jedzonko, może uprosi. Trzeba czujnym być.
Dziękujemy.